عبدالرحمن جامی ادیب، موسیقی‌دان و مشهورترین شاعر سده نهم قمری بود كه به سبب تبحر در علوم و فنون گوناگون از جامع‌ترین شخصیت‌های حیطه ادب و علوم اسلامی این سده به شمار می‌آمد و به حق به وی لقب خاتم‌الشعرا داده‌اند.
دوره تیموریان یكی از دوران تاریخ ایران است كه در آن تحولات گسترده‌ای در حوزه زبان شعر و نظم فارسی به وقوع پیوست. توجه شاهزادگان و سلاطین این دوره به شعر و شاعری از دلایل این شكوفایی است، این شاهزادگان به شدت از هنر و ادب حمایت می كردند. علاقه آنها به شاعری تا اندازه ای بود كه در میان این شاهزادگان چندین تَن دیوان شعری داشتند و آنها هم كه طبع شعر نداشتند غالباً با آثار شاعران و اصحاب ذوق مأنوس بودند، بنابراین یكی از دلایل عمده افزایش چشمگیر تعداد شاعران در این دوره می‌توان به شعردوستی امیران و شاهزادگان تیموری و تشویق‌های آنان اشاره كرد. البته تنها شاهزادگان تیموری نبودند كه در جلب و تشویق شاعران می‌كوشیدند، بلكه حاكمان محلی و حاكمان دیگر سرزمین‌های همجوار نیز از مشوّقان و حامیان ادب پارسی شده بودند. بزرگترین و نامدارترین شاعر دوره تیموریان، عبدالرحمن جامی بود كه در شعر سرآمد شاعران دوران تیموری به شمار می رفت. در ادامه شنونده برنامه "به روایت ناصر" كه به زندگی نورالدین جامی اختصاص دارد،باشید.
