بیدل دهلوی یكی از شاعران پارسی گوی هند بود كه با آثار جاودانه خود خدمت بزرگی به علوم و ادب فارسی انجام داد به همین دلیل از سالیان گذشته دارای جایگاهی خاص در ادبیات و فرهنگ ایران زمین بوده است.
میرزا عبدالقادر بیدل دهلوی شاعر پارسی‌گوی در 1054 قمری در عظیم‌آباد پتنه هند دیده به جهان گشود. اصالت وی از تركان جغتایی بود. پدر او از قبیلۀ برلاس تركان جغتایی برخاست. این قبیله از بخارا به بدخشان و سپس به هندوستان مهاجرت كرده و مشغول سپاهی گری بودند.
بیدل در پنج سالگی پدر خود را از دست داد و از آن پس مادرش به او قرآن و الفبای فارسی را آموخت، البته بیدل زبان های فارسی و عربی را نیز به طور كامل در مكتب آموخت و با زبان بنگالی، اردو، سانسكریت و تركی آشنایی یافت و در 6 سالگی قرآن را ختم كرد. بیدل در بیشتر علوم حكمی تبحر داشت، همچنین وی در الهیات، ریاضیات، طبیعیات، طب، نجوم، رمل، جفر، تاریخ و موسیقی دست داشت و از علوم ظاهر نیز بی‌بهره نبود و با طریقهٔ صوفیه نیز آشنا بود.
بیدل را از نظر نازك‌اندیشی و پركاری باید نماینده تمام‌عیار سبك هندی به‌شمار آوریم زیرا تمام خصایص شعری گویندگان عهد صفوی را به‌گونه‌ای روشن‌تر و مشخص‌تر می‌توان در آثار او جست‌وجو كرد. هنجارگریزی یكی از مؤثرترین شیوه‌های برجسته‌سازی و آشنایی‌زدایی در شعر است كه بسیاری از شاعران از آن بهره برده‌اند. بیدل هم یكی از آن‌هاست كه از هنجارگریزی برای برجسته‌سازی شعرش استفاده كرده است. وی همچنین از معدود شاعرانی محسوب می شود كه در بیان شاعرانه خود افكار فلسفی و تجربه های عرفانی را به نمایش گذاشته است.
تاریخ به روایت ناصر در بخش های مختلف به با نگاهی طنز به زندگی شعرا و بیان ضرب المثل ها و مسائل اجتماعی و فرهنگی روز جامعه می پردازند.
این برنامه هر روز از شنبه تا چهارشنبه ساعت 8:30 به تهیه كنندگی محمد حسین خسروجردی، اجرای ناصر محبی و نویسندگی معصومه پاكروان تقدیم مخطبان رادیو صبا می شود .
