فحاشی در فوتبال؛ یار دوازدهم تیم‌ها؟

محل برگزاری: سالن جلسات (با پذیرایی: كیك یزدی و آمریكانو، چلوكباب میكس با هایپ، شیرینی خامه‌ای و چای ماسالا، پیتزای سیر و استیك با دوغ محلی)

خلاصه مذاكرات، پیشنهادات و تصمیمات:

جلسه با تشریفات همیشگی برگزار شد و طبق صحبت‌های جلسه، علل فحاشی و ناسزاگویی در ورزشگاه‌ها موارد زیر است:

1. فحش دادن به علت جوسازی خود بازیكنان و عوامل باشگاه‌های فرهنگی و ورزشی است.

2. فحش دادن به علت تصمیم‌های نادرست داور است.

3. فحش دادن به علت انتقال بازیكن موردعلاقه یك تیم به تیم رقیب است.

4. فحش دادن خیلی كیف می‌دهد.

با توجه به دلایل بالا، تصمیمات زیر گرفته شد:

1. كمیته انضباطی با مشاهده هر گونه رفتار توهین‌آمیز توسط بازیكنان و عوامل باشگاه، طوری آن باشگاه را جریمه نقدی كند كه مجبور شوند ورزشگاه خود را بفروشند و در پارك محله‌شان تمرین كنند.

2. سعی شود در تمام بازی‌ها از VAR یا كمك‌داور ویدیویی استفاده شود. (اگر امكان استفاده از كمك‌داور ویدیویی در تمام بازی‌ها نیست، این فرهنگ را در بین هواداران رواج دهیم كه در صورت مشاهدۀ اشتباه از سوی داور، به جای الفاظ نادرستی مانند شیر سماور، اگزوز خاور، تیر چراغ برق، توپ، تانك، فشفشه و… به عباراتی مانند «داور دقت كن» بسنده كنند.)

3. به بازیكنان یادآور شویم در صورتی كه گنجایش چهارصد و سی و دو هزار و دویست و چهل و هشت فحش را دارید، از تیم خود جدا شوید و به تیم رقیب بروید. (مگر هوادارها مسخره شما هستند كه راحت از یك تیم به تیم دیگر می‌روید؟ خجالت هم خوب چیزی است به خدا.)

4. از آنجایی كه حضور بانوان جوان خیلی تأثیر آنچنانی در كاهش فحش‌ها نداشته، بهتر است پای مادربزرگ‌ها را به ورزشگاه باز كنیم و این آهنگ را در ورزشگاه پخش كنیم: «سلطان غم، چشم و چراغم، مادر.» شاید هواداران با خودشان بگویند: «این كارها جلوی بزرگ‌ترها زشته.»

5. از آنجایی كه فحش دادن خیلی كیف می‌دهد و نمی‌شود یك شبه پدیده فحاشی در ورزشگاه‌ها را از بین برد، در صورتی كه هواداران یك تیم، سطح فحش‌هایشان را از بستگان درجه یك به بستگان درجه دو كاهش دادند، یك لوح تقدیر و یك فلش چهار گیگ به آن تیم اعطا كنیم.



نویسنده: بنیامین نوری