سیامك سلیمانی روشن

سیامك سلیمانی روشن در روستای روشن آبسر از توابع رودسر، با اطناب بی طناب و ایجاز بی جواز، با جدیت و بی تعارف، پا به دنیا گذاشت.
از همان كودكی با لحن و كلام متفاوتی به جهان پیرامونش می نگریست و با همین دید متفاوت و زبان ریزی و مراودات طنازانه، با مهرانه نامی پر از آرایه های لفظی و ادبی آشنا شد كه اتفاقن در رشته و شغل با هم تفاهم داشته و این آشنایی به امر ازدواج گرایید.
از آثار او به ترجمه منظوم گیلكی «حیدر بابایه سلام » (استاد شهریار)، «این سیب‌ها بی‌گناهند» (مجموعه شعر جدی)، «كال گب» (مجموعه شعر گیلكی)، «پلیس كوچولو» (قصه كودكانه)، «راز جنگل آدمخواران» (داستان)، «عاشقانه‌های آبكی» (مجموعه رباعی و دوبیتی‌های طنز و جدی)، «فارسی عمومی» (برای تدریس در دانشگاه)، «می دیله ویجین بزن» (مجموعه شعر گیلكی) و «كبك آدم خروس می‌خواند» (مجموعه شعر طنز ) می‌توان اشاره كرد.
سیامك روشن جوان‌ترین فرد مبتلا به پاركینسون در ایران بود كه شامگاه جمعه، 2 دی‌ماه 1401، در رودسر از دنیا رفت.
عباس حسین‌‌نژاد مدیر دفتر طنز حوزه هنری درگذشت این شاعر و طنزپرداز را به خانواده او و جامعه طنز كشور تسلیت گفت و از تسلط ایشان بر ادبیات فارسی و طنز یاد كرد. مرحوم روشن بارها در شب شعر طنز «در حلقه رندان» شعرخوانی كرده و پای ثابت محافل طنز در حوزه هنری بود.