كمبود شیر خشك و گفت و گوی چند محتكر
نویسنده: ﻣﻬﻨﺎ ﺻﺎﺩﻗی
ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺍﻧی ﺷﺪﻩﺍﻡ. ﺻﺪ ﺟﺎ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪﺍﻡ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﮕﺮﺩﻧﺪ. ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ. ﺁﺧﺮ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺭﻭی ﻧﺎﭼﺎﺭی زنگ می‌زنم ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ: ﺳﻼﻡ ﻗﻨﺎﺭی ﻣﻦ، ﻛﺠﺎﻳی ﺑی ﻣﺎ؟
ﻣیﺧﻨﺪﺩ: ﺟﺎی ﻫﻤﻴﺸﮕی. ﭼﻄﻮﺭ؟
ﺷﻮﺧی ﻣیﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺣﺮﺹ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺑﻢ ﺭﺍ ﻧﻔﻬﻤﺪ: ﻣﺮﺩ ﻣﺆﻣﻦ، ﮔﺎﻫی ﻫﻢ ﺑﻴﺎ ﺗﻬﺮﺍﻥ، ﻛﻤی ﻫﻮﺍی ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﺨﻮﺭ. ﻣُﺮﺩی ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘی ﻻﻣﺼﺐ…
ﺑﺎﺯ ﻣیﺧﻨﺪﺩ: ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣیﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻴﺎﻳﻢ، ﺍﻣﺎ ﻛﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﻤیﮔﺬﺍﺭﺩ.
ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣیﺧﻨﺪﻡ: ﺟﺎﻥ ﻋﻤﻪﺍﺕ… ﻛﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﻳﺎ ﻳﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩ؟!
ﺻﺪﺍی ﻗﻬﻘﻬﻪﺍﺵ ﺣﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻬﻢ ﻣیﺯﻧﺪ ﻭﻟی ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﻴﺸﮕﻮﻥ ﻣیﮔﻴﺮﻡ ﻛﻪ ﻧﮕﻮﻳﻢ «ﺯﻫﺮﻣﺎﺭ».
ﻣیﭘﺮﺳﻢ: ﺷﻴﺮ ﺑﺪﻭﻥ ﻻﻛﺘﻮﺯ ﺩﺍﺭی ﺑﺮﺍﻳﻢ یك ﻛﺎﺭﺗﻮﻥ ﺑﻔﺮﺳﺘی؟
ﻋﻴﻦ ﻛﻮﺩﻥﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺩﻗﻴﻘﺎ ﺧﻮﺩ ﻛﻮﺩﻥ ﻣیﭘﺮﺳﺪ: خشك؟
ﺑﺮﺍی ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﺪ ﺧﻴﻠی ﻣﺴﺘﺎﺻﻠﻢ ﺑﻪ ﺷﻮﺧی ﻣیﮔﻮﻳﻢ: ﻧﻪ ﭘﺲ، ﺧﻴﺲ. ﺩﺍﺭی ﻳﺎ ﻧﻪ؟
ﺳﺮﻳﻊ ﻣیﮔﻮﻳﺪ: ﻧﺪﺍﺭﻡ.
ﻧﻤیﺗﻮﺍﻧﻢ ﺟﻠﻮی ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻡ ﻛﻪ ﻓﺤﺸﺶ ﻧﺪﻫﻢ: ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭی ﻣﺮﺩك ﻣﺤﺘﻜﺮِ…؟!
ﻣیﭘﺮﺩ ﻭﺳﻂ ﺣﺮﻓﻢ ﻭ ﻧﻤیﮔﺬﺍﺭﺩ ﺳﻄﺢ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔیﺍﻡ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﻛﻤﺎﻝ ﻧﺸﺎﻧﺶ ﺩﻫﻢ: ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺳﻌﻴﺪ، ﻭﻟی ﻣیﮔﺮﺩﻡ ﺑﺮﺍﻳﺖ.
ﺑﺎﻭﺭﺵ ﻧﻤیﻛﻨﻢ. ﺗﻤﺎﺱ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻣیﻛﻨﻢ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﻴﻘﻪﺍی ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﻫﻤﻪ ﺑﺴﺘﮕﺎﻥ ﻧﺴﺒیﺍﺵ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﻣیﺩﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺍﻳﻦ ﻓﺤﺶ ﺩﺭﻣﺎﻧی ﺳﻠﻮﻝﻫﺎی ﻣﻐﺰﻡ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣیﺍﻓﺘﻨﺪ.
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺯﻧﮓ ﻣیﺯﻧﻢ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺍﻡ: ﭼﻄﻮﺭی ﭘﺪﺭﻭ؟
ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺻﺪﺍﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﭼﻨﺪ ﺩﺍﻧﻪ ﺷﻦ ﺗﻮی ﻗﻮﻃی ﻓﻠﺰی ﺍﺳﺖ: ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ. ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﻳﺎﺩ ﻣﺎ ﻛﺮﺩی ﺑﺎ ﻣﺮﺍﻡ؟
ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﻖ ﻭ ﻧﻮﻗﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﺑیﻣﻘﺪﻣﻪ ﻣیﭘﺮﺳﻢ: ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺳﻴﻤﺎﻥ ﻣیﺩﻫی؟
ﺻﺪﺍﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﻤی ﺻﺎﻑ ﻣیﻛﻨﺪ: ﻓﺮﺩﺍ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﺩﺍﺭﻳﻢ. ﭼﻄﻮﺭ؟
ﻣﻮﺫﻳﺎﻧﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺳﻮﺍﻟﺶ ﺭﺍ ﻧﻤیﺩﻫﻢ: ﻫﻴﭽی. ﺭﺍﺳﺘی ﻣﺎﺩﺭﺕ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﺳﺖ؟
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺣﺮﻑ ﻣیﺯﻧﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺻﺪﺍﻳﺶ ﺷﺒﻴﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻣیﺷﻮﺩ: ﺁﺥ ﺁﺥ… ﺧﻮﺏ ﺷﺪ ﮔﻔﺘی… ﺩﺍﺭی ﺩﻭ ﺗﺎ ﺁﻣﭙﻮﻝ ﺑﻔﺮﺳﺘی ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎﻥ. ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﻗﺒﻠیﻫﺎ ﺍﻧﮕﺎﺭ.
ﺻﺪﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﺍﻟﻜی ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣیﻛﻨﻢ: ﺍی ﻭﺍی… ﭼﻪ ﺑﺪ ﺷﺪ… ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻛﻪ.
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺻﺪﺍﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺷﻦ ﺗﻮی ﻗﻮﻃی ﻣیﺷﻮﺩ: ﻳﻌﻨی ﭼی ﻧﺪﺍﺭی ﻣﺮﺩك ﻣﺤﺘﻜﺮ؟! ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﻴﻤﺎﻥﻫﺎی ﺧﻮﺩﺕ ﻭ ﺟﻔﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻭﻗﺖ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺩﺍﺩﻡ، ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻻﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳی ﺳﻮﺯﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭی؟! زنگ بزنم ﻭﺯﺍﺭﺕ، ﻣﺜﻞ ﺟﻮﺟﻪ ﺗﻴﻐی ﺳﻮﺯﻥ ﺳﻮﺯﻧﺖ ﻛﻨﻨﺪ؟!
ﭘﻮﺯﺧﻨﺪی ﻣیﺯﻧﻢ ﻭ ﻣیﮔﻮﻳﻢ: ﻗﺎﻃی ﻧﻜﻦ ﺑﺎﺑﺎ. ﺗﻮ ﻓﻘﻂ یك ﻫﻔﺘﻪ ﺳﻴﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺵ، ﻣﻦ ﺩﻭ ﺗﻦ ﻭﻳﺎﻝ ﻣیﺭﻳﺰﻡ ﺟﻠﻮی ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭﺕ. ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ؟
ﮔﻴﺞ ﺷﺪﻩ: ﻳﻌﻨی ﭼﻪ؟
ﻣﺤﻜﻢ ﻣیﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺑﺤﺚ ﻛﺎﺭﻡ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﻭﺩ: ﻳﻌﻨی ﻫﻤﻴﻦ. ﻫﺮ ﻛﺲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭی. ﺑﺎﻻﺧﺺ ﺑﺮﺍی ﺁﻥ ﻣﺮﺩك ﻣﺤﺘﻜﺮ، ﻳﻮﺳﻒ.
ﺩﻭﺯﺍﺭیﺍﺵ ﺗﺎﺯﻩ ﻣیﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﻛﻢﻛﻢ ﺷﻦﻫﺎی ﺗﻮی ﮔﻠﻮﻳﺶ ﻫﻢ ﺳﺎﻛﺖ ﻣیﺷﻮﻧﺪ: ﺁﻫﺎ… ﻋﺠﺐ… ﺑﺎﺷﺪ… ﺣﻞ ﺍﺳﺖ.
ﻏﺮﻭﺏ ﻧﺸﺪﻩ ﺩﻭ ﺗﺎ ﻛﺎﺭﺗﻮﻥ شیر خشك ﻣیﺭﺳﺪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪﻣﺎﻥ. ﻋﻴﺎﻟﻢ ﻣیﮔﻮﻳﺪ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﻭی ﻫﺮ ﻛﺎﺭﺗﻮﻥ یك ﺷﻴﺸﻪ شیر ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺘﺎﻧﻚ ﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ.
ﺳﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﻭ ﭘﻴﺎمك ﻣیﺯﻧﻢ: ﺳﻴﻤﺎﻥﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺰ ﺗﻮی ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﺮﺩك ﻣﺤﺘﻜﺮ! ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻮﻛﺮ ﭘﺪﺭﺕ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺍﻧﻘﺪﺭ ﺍﺫﻳﺘﺸﺎﻥ ﻣیﻛﻨی.
ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺷﺐ شكلك ﺧﻨﺪﻩ ﻣیﻓﺮﺳﺘﺪ ﺑﺮﺍﻳﻢ. ﮔﻮشی ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣیﻛﻨﻢ ﻭ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﻣیﮔﻮﻳﻢ: ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺭیﺍﺵ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﺩمیزاد ﻧﺮﻓﺘﻪ ﻣﺮﺩك ﻣﺤﺘﻜﺮ ﺳﻴﻤﺎﻥﻓﺮﻭﺵ.
منبع سایت دفتر طنز حوزه هنری
