شاطر عباس متخلص به صبوحی، تولد او را به سال 1275 هجری قمری در شهر قم، اقامتگاهش را تهران ونام پدر او را كربلایی محمد علی ذكر كرده اند.
صبوجی صدایی بم و مردانه و گیرا داشت. راجع به خلق و خویش گفته‌اند: خوش مشرب، مصاحبتش دلپذیر و مطبوع بود. اغلب فكور و اندیشناك به نظر می‌رسید. در هنگام كار، همیشه پیراهنی تمیز و پاك به تن می‌كرد و پیشبندی لطیف می‌بست. ولی در بیرون از محل كار سرداری ماهوت آبی كمرچین در بر می‌نمود. زلفانش انبوه و تا پشت گردنش افتاده بود. در شرح حالش آمده است: از شاعران خوش قریحه، خوش ذوق و با استعداد كافی در غزل و رباعی بوده است. اشعارش، بسیار روان و ساده و در خور فهم عموم طبقات می‌باشد. شاطر عباس غیر از غزلیات آثار دیگری از قبیل مسمطات، رباعیات و دوبیتی از خود یادگار نهاده است. از جزئیات زندگی این شاعر اطلاع دقیقی در دست نیست. وفات شاطر عباس صبوحی به سال 1315 هجری قمری در تهران اتفاق افتاد.
ظاهراً معروفیت او بیشتر بدان سبب است كه چنان كه گفته‌اند از سواد خواندن و نوشتن بی‌بهره بوده و با این حال طبعی موزون داشته و اشعاری عاشقانه می‌سروده است.
